Lieve Allemaal,

We beloofden een kort stukje over het feest in Ixquisis er is in de tussen tijd zo veel gebeurd dat het iets langer wordt.

Fiesta in Ixquisis

Omdat wij zondag op de clinica hadden gepast, zouden wij maandag na de consulten naar de fiesta in Ixquisis gaan. We zijn om 5 uur aan de lange wandeling begonnen en die was al dikke pret. Een groot deel van het dorp was al op de terugweg en kwamen ons tegemoed. We vroegen aan de mensen hoe het feest was en iedereen vond het weer anders, maar er werd gedanst, dat was unaniem. Dus we hebben onze heupen losgemaakt klaar voor een dansje. Op de heenweg kwamen we nogal veel dronken Pojomeras tegen. Ze zwalken dan zo over de weg, dat we er stiekem om moesten grinnikken. Ongelofelijk dat die mensen zo dronken zo'n steile berg overkomen!

Toen Ixquisis in zicht kwam zagen we al van ver een reuzenrad(je). Met mooie tl-buizen als verlichting. Er was een heuse kermis, met kraampjes, hotdogs en frites (met gratis insecten en saus) Het leek net een Oudhollandse spelletjes dag. Al gauw begon de marimba band weer te spelen en werden we door een miljoen mannen gevraagd om met ze te dansen. Naja, dansen, heen en weer wiebelen op 2 voeten. Niks geen losse heupen voor nodig! Maar wel grappig natuurlijk! Ritmegevoel is niet echt hun sterkste kant. Haha, wie had dat nou gedacht!

De terugweg was prachtig, helemaal in het donker, allemaal met een koplamp op gingen we terug. De sterrenhemel was prachtig. Het was een vermoeiende maar heerlijke avond.

Maria Baltazar Tomas

De volgende ochtend (dinsdag) riep wouter ons om 6 uur voor een bevalling. Een jong meisje (16jr),wat we kennen van de consulten want ze kwam iedere twee weken keurig op controle, was al lang bezig. De vroedvrouw was de oma en die vond het na 2, later werden het er 3, dagen nodig om ons erbij te roepen. Ter plaatse bleek al snel dat katleen en later ook ann geen cortonen konden vinden. Bij wat navraag bleek dat er volgens oma ook sprake was van een vaginale infectie want ze had groene afscheiding. Dit bleek al snel vruchtwater te zijn wat de kleur en de supstantie had van erwtensoep. De hoop op een levende baby daalde binnen 10 minuten naar een klein hoopje van 10%. We vertelden alles aan de familie maar of ze ons begegrepen was niet helemaal duidelijk. Het leek allemaal niet door te dringen. De parameters van de moeder waren goed.Op dit moment had ze 7cm met een vochtblaas, waarschijnlijk een hoge vliesscheur,en weinig weeën omdat we niets toe konden voegen vertrokken we voor een uur naar huis.

Na ongeveer 2 uur zijn we terug gekeerd er kwamen een paar consulten tussen. Er was weeën technisch niet veel veranderd. Katleen heeft toen besloten devliezen centraal te breken en we probeerden haar een andere houding aan te laten nemen. We vroegen opnieuw of we nog mochten vertrekken maar de familie wilde nu liever dat we bleven. Het meisje lag in de enige kamer van het huis (+/-9 vierkante meter) op een bed van houten planken met heel veel maar dan echt heel veel dekens, handdoeken en lappen de rest van het huis was een grote ruimte die slaapgelegenheid bood aan nogminstens 8 volwassenen en een onbekend aantal kinderen. De vroedvrouw oma en moeder en we denken twee zussen gingen volop aan de slag met planten kooltjes en andere rituelen. Tijdens alle rituelen werd er heel veel gebeden. Deze mensen waren katholiek er was in het huis ook een klein altaar. Toch werden er ook allerlei natuurlijke ingrediënten bij de bevalling betrokken. Het meest bijzondere en ook zeer onaangename voor de barende vonden we alle dekens en de kleren + strakke riem die tijdens de bevalling bleven zitten.

Op een gegeven moment begonnen ze met persen en zijn we terug in de kamer gegaan. Uiteindelijkwaren we daar met 8 mensen en 1 barende. De leiding lieten we vooral bij de oma om haar niet te passeren. Heel bijzonder was om te zien dat ze tijdens een weeën de rug van het meisje omhoog trokken met een doek. Na 1 uur was er sprake van een klein stukje hoofd wat zichtbaar werd. Ook de onderkant van het meisje werd bijna de hele bevalling afgeschermd met haar rok en er was geen licht in de kamer. Na 1,5 uur had Katleen het idee dat het persen werd belemmerd door een klein strak randje wat het hoofd tegen hield. Ze vroeg daarom of iemand even mee wilde voelen.

Hilde nam het van haar over en duwde tot grote ergernis van vroedvrouw oma het randje langs het hoofdje. Vaginaal onderzoek is iets waar ze helemaal geen gebruik van maken. Na het passeren van het randje ging het best snel. En zo had Hilde na +/- 2 uur persen voor het eerst een levenloos kind in haar handen. De ontwikkeling van de schouders was heel lastig want je kunt je bedenken een dood kind heeft geen enkele spierspanning meer. Daarnaast was het naar beneden bewegen van het hoofd lastig omdat je onmiddellijk op de harde planken van het bed terecht komt. Bij een levend kind was het cruciaal geweest om deze ruimte wel te hebben nu hadden we alle tijd om de moeder omhoog te tillen en zo ruimte te maken.

Dat het kindje, een meisje, dood was was voor ons geen verassing. We hebben ook niet actief gehandeld na de geboorte. In tegenstelling tot de familie want er werd meteen afgedroogd met water in het gezicht gespuugd en zelfs mond op mond beademd. Pas toen dat allemaal niet lukte kwam het besef bij de familie dat het meisje niet leefde.

In no time was het hele huis in rouw. Het kindje werd uit de kamer weggehaald zonder dat de moeder het te zien kreeg. Waarschijnlijk mede door dat de bevalling al met al ongeveer 3-4 dagen heeft geduurd begon de moeder flink bloed te verliezen. Gelukkig hadden we dit met wat medicatie snel onder controle. Bij het bekijken van de baby konden we vaststellen dat het al langer dan 24 uur geleden was overleden.Een duidelijke afwijking was er niet te zien en ook een ander oorzaak voor het overlijden was moeilijk te achterhalen. Omdat wij er specifiek naar vroegen mocht de moeder het kindje ook nog even zien. Maar niet vast houden.

Wat we heel bijzonder en emotioneel vonden was dat het meisje ongeveer een half uur na de geboorte bij het altaar in het huis ten overstaande van de hele familie werd gedoopt.

Vandaag bezochten we de moeder opnieuw om te kijken hoe het met haar ging. Opnieuw bedolven onder een enorme hoop dekens glimlachte ze ons toe. Als of er niets gebeurd was. Ze leven hier enorm volgens het principe vandaag is vandaag en gisteren was gisteren.

Ondanks dat we wisten dat de bevallingen als wij erbij geroepen worden meestal niet soepel verlopen was dit toch niet wat we ervan verwacht hadden. Wel vonden we het heel bijzonder om alles van zo dichtbij mee te mogen maken. Hoe het precies voelt en eruit ziet is lastig in tekst samen te vatten.

Wat heel prettig is dat we ons hier in een hele warme en betrokken groep mensen bevinden die dit soort casus al meerdere malen hebben meegemaakt. Het was goed om er met elkaar over na te praten. Verder gaan we mee in het Guatemala principe van vandaag is vandaag en gisteren was gisteren. We hebben gedaan wat we konden, en hopen de volgende bevalling een mooiere afloop mag hebben. Maar voor nu zijn we samen met de familie al intens blij dat het leven van de moeder gespaard is gebleven.

Annelies en Hilde