Eerste bevalling..

Lieve Allemaal,

We beloofden een kort stukje over het feest in Ixquisis er is in de tussen tijd zo veel gebeurd dat het iets langer wordt.

Fiesta in Ixquisis

Omdat wij zondag op de clinica hadden gepast, zouden wij maandag na de consulten naar de fiesta in Ixquisis gaan. We zijn om 5 uur aan de lange wandeling begonnen en die was al dikke pret. Een groot deel van het dorp was al op de terugweg en kwamen ons tegemoed. We vroegen aan de mensen hoe het feest was en iedereen vond het weer anders, maar er werd gedanst, dat was unaniem. Dus we hebben onze heupen losgemaakt klaar voor een dansje. Op de heenweg kwamen we nogal veel dronken Pojomeras tegen. Ze zwalken dan zo over de weg, dat we er stiekem om moesten grinnikken. Ongelofelijk dat die mensen zo dronken zo'n steile berg overkomen!

Toen Ixquisis in zicht kwam zagen we al van ver een reuzenrad(je). Met mooie tl-buizen als verlichting. Er was een heuse kermis, met kraampjes, hotdogs en frites (met gratis insecten en saus) Het leek net een Oudhollandse spelletjes dag. Al gauw begon de marimba band weer te spelen en werden we door een miljoen mannen gevraagd om met ze te dansen. Naja, dansen, heen en weer wiebelen op 2 voeten. Niks geen losse heupen voor nodig! Maar wel grappig natuurlijk! Ritmegevoel is niet echt hun sterkste kant. Haha, wie had dat nou gedacht!

De terugweg was prachtig, helemaal in het donker, allemaal met een koplamp op gingen we terug. De sterrenhemel was prachtig. Het was een vermoeiende maar heerlijke avond.

Maria Baltazar Tomas

De volgende ochtend (dinsdag) riep wouter ons om 6 uur voor een bevalling. Een jong meisje (16jr),wat we kennen van de consulten want ze kwam iedere twee weken keurig op controle, was al lang bezig. De vroedvrouw was de oma en die vond het na 2, later werden het er 3, dagen nodig om ons erbij te roepen. Ter plaatse bleek al snel dat katleen en later ook ann geen cortonen konden vinden. Bij wat navraag bleek dat er volgens oma ook sprake was van een vaginale infectie want ze had groene afscheiding. Dit bleek al snel vruchtwater te zijn wat de kleur en de supstantie had van erwtensoep. De hoop op een levende baby daalde binnen 10 minuten naar een klein hoopje van 10%. We vertelden alles aan de familie maar of ze ons begegrepen was niet helemaal duidelijk. Het leek allemaal niet door te dringen. De parameters van de moeder waren goed.Op dit moment had ze 7cm met een vochtblaas, waarschijnlijk een hoge vliesscheur,en weinig weeën omdat we niets toe konden voegen vertrokken we voor een uur naar huis.

Na ongeveer 2 uur zijn we terug gekeerd er kwamen een paar consulten tussen. Er was weeën technisch niet veel veranderd. Katleen heeft toen besloten devliezen centraal te breken en we probeerden haar een andere houding aan te laten nemen. We vroegen opnieuw of we nog mochten vertrekken maar de familie wilde nu liever dat we bleven. Het meisje lag in de enige kamer van het huis (+/-9 vierkante meter) op een bed van houten planken met heel veel maar dan echt heel veel dekens, handdoeken en lappen de rest van het huis was een grote ruimte die slaapgelegenheid bood aan nogminstens 8 volwassenen en een onbekend aantal kinderen. De vroedvrouw oma en moeder en we denken twee zussen gingen volop aan de slag met planten kooltjes en andere rituelen. Tijdens alle rituelen werd er heel veel gebeden. Deze mensen waren katholiek er was in het huis ook een klein altaar. Toch werden er ook allerlei natuurlijke ingrediënten bij de bevalling betrokken. Het meest bijzondere en ook zeer onaangename voor de barende vonden we alle dekens en de kleren + strakke riem die tijdens de bevalling bleven zitten.

Op een gegeven moment begonnen ze met persen en zijn we terug in de kamer gegaan. Uiteindelijkwaren we daar met 8 mensen en 1 barende. De leiding lieten we vooral bij de oma om haar niet te passeren. Heel bijzonder was om te zien dat ze tijdens een weeën de rug van het meisje omhoog trokken met een doek. Na 1 uur was er sprake van een klein stukje hoofd wat zichtbaar werd. Ook de onderkant van het meisje werd bijna de hele bevalling afgeschermd met haar rok en er was geen licht in de kamer. Na 1,5 uur had Katleen het idee dat het persen werd belemmerd door een klein strak randje wat het hoofd tegen hield. Ze vroeg daarom of iemand even mee wilde voelen.

Hilde nam het van haar over en duwde tot grote ergernis van vroedvrouw oma het randje langs het hoofdje. Vaginaal onderzoek is iets waar ze helemaal geen gebruik van maken. Na het passeren van het randje ging het best snel. En zo had Hilde na +/- 2 uur persen voor het eerst een levenloos kind in haar handen. De ontwikkeling van de schouders was heel lastig want je kunt je bedenken een dood kind heeft geen enkele spierspanning meer. Daarnaast was het naar beneden bewegen van het hoofd lastig omdat je onmiddellijk op de harde planken van het bed terecht komt. Bij een levend kind was het cruciaal geweest om deze ruimte wel te hebben nu hadden we alle tijd om de moeder omhoog te tillen en zo ruimte te maken.

Dat het kindje, een meisje, dood was was voor ons geen verassing. We hebben ook niet actief gehandeld na de geboorte. In tegenstelling tot de familie want er werd meteen afgedroogd met water in het gezicht gespuugd en zelfs mond op mond beademd. Pas toen dat allemaal niet lukte kwam het besef bij de familie dat het meisje niet leefde.

In no time was het hele huis in rouw. Het kindje werd uit de kamer weggehaald zonder dat de moeder het te zien kreeg. Waarschijnlijk mede door dat de bevalling al met al ongeveer 3-4 dagen heeft geduurd begon de moeder flink bloed te verliezen. Gelukkig hadden we dit met wat medicatie snel onder controle. Bij het bekijken van de baby konden we vaststellen dat het al langer dan 24 uur geleden was overleden.Een duidelijke afwijking was er niet te zien en ook een ander oorzaak voor het overlijden was moeilijk te achterhalen. Omdat wij er specifiek naar vroegen mocht de moeder het kindje ook nog even zien. Maar niet vast houden.

Wat we heel bijzonder en emotioneel vonden was dat het meisje ongeveer een half uur na de geboorte bij het altaar in het huis ten overstaande van de hele familie werd gedoopt.

Vandaag bezochten we de moeder opnieuw om te kijken hoe het met haar ging. Opnieuw bedolven onder een enorme hoop dekens glimlachte ze ons toe. Als of er niets gebeurd was. Ze leven hier enorm volgens het principe vandaag is vandaag en gisteren was gisteren.

Ondanks dat we wisten dat de bevallingen als wij erbij geroepen worden meestal niet soepel verlopen was dit toch niet wat we ervan verwacht hadden. Wel vonden we het heel bijzonder om alles van zo dichtbij mee te mogen maken. Hoe het precies voelt en eruit ziet is lastig in tekst samen te vatten.

Wat heel prettig is dat we ons hier in een hele warme en betrokken groep mensen bevinden die dit soort casus al meerdere malen hebben meegemaakt. Het was goed om er met elkaar over na te praten. Verder gaan we mee in het Guatemala principe van vandaag is vandaag en gisteren was gisteren. We hebben gedaan wat we konden, en hopen de volgende bevalling een mooiere afloop mag hebben. Maar voor nu zijn we samen met de familie al intens blij dat het leven van de moeder gespaard is gebleven.

Annelies en Hilde

Al ruim twee weken opweg...

Beste Familie en vrienden,

Jullie zullen allemaal wel gemerkt hebben dat de frequentie van onze berichten iets afneemt. De tijd gaat hier ook zo ongelofelijk snel. Voor we het weten is er al weer een dag voorbij. Het nadeel van zo weinig schrijven is dat er in de tussentijd al weer heel veel gebeurt is.

Zo vertrok Maria, onze patiënte voor bijna een week, voor het weekend naar huis. Haar gezicht hoeft niet meer ingepakt te worden wat voor haar een stuk comfortabeler is. Haar armen worden nu om de twee dagen opnieuw verbonden. Ze komt als een soort prinses naar de clinica, de huid op haar gezicht moet ze nog beschermen en daarom heeft ze een soort sluier om. Het is super om te zien hoe snel haar gezicht geneest en hoe blij ze daar mee is. We hebben inmiddels een hoop lol met elkaar en het is leuk om te zien dat we met intensieve zorg zo veel hebben kunnen bereiken. Wanneer ze nog mooier genezen is zullen we eens kijken of er een foto gemaakt kan worden.

Nieuw patiënt(je)

Zaterdag is volgens Katleen de slechtste dag van de week en we beginnen die mening een beetje met haar te delen. Het is de drukste dag van de week voor de clinica. Op zaterdag aan het eind van de middag toen alle consulten klaar waren kwam er een moeder met haar 1,5 jaar oude dochter. Het meisje bleek 2 weken geleden verbrand te zijn door kokend water. Ze wonen hier in het dorp en voor ons is het onbegrijpelijk dat ze niet meteen naar de clinica gekomen zijn. Het enige opmerkelijke wat er in de week voorafgaand aan het bezoek gebeurde was dat de grootvader om zalf was komen vragen. We denken dat ze uit schaamte, onwetendheid en laag sociale status niet eerder zijn gekomen. Nu kwamen ze omdat het meisje koorts had en moeilijkheden met ademhalen.

Bij het uitpakken zagen we al snel dat het verbrande lichaamsoppervlak heel groot was. Haar hele buikje, borstkastje halve rug beide armpjes en de onderkant van haar gezicht met mondje waren geheel ontveld. Ze was bedenkt met blaadjes in een ondefinieerbare paarse vloeistof gedrenkt. Het zou heel goed kunnen dat dit door een natuurgenezer uit het dorp is gedaan. Het is moeilijk om te zeggen wat het met ons allemaal deed om te zien hoeveel pijn dit kleintje had en al gehad moet hebben. We zijn met alle vitamine L(iefde) die we hebben begonnen met de verzorging. Omdat de moeder zonder man was kon er niet besloten worden of ze mocht blijven het beste wat we konden bereiken was dat ze de volgende dag terug kwamen. Gelukkig had papa de volgende dag besloten dat ze mocht blijven. Nu kunnen we zelf voldoende pijnmedicatie en antibiotica geven. We zijn samen met Katleen inmiddels een soort brandwonden team aan het worden we kunnen bij terugkomst zo in Beverwijk aan de slag.

In het diepe

Afgelopen zondag en ook nog vandaag is het feest in Ixquisis het dorp aan de andere kant van de berg zoals we hier zeggen. Omdat we vonden dat Katleen hier samen met de anderen naar toe moest kunnen zijn wij gisteren samen op de clinica achter gebleven voor eventuele emergencias. Dat voelde in eerste instantie als een behoorlijke verantwoordelijkheid tot we er al snel achter kwamen dat het hele dorp naar Ixquisis was vertrokken. Pojom was werkelijk uitgestorven. Zo hadden we een heerlijk rustige zondag en zijn we zelfs nog even gaan zwemmen in de rio.

Voor vanavond is het plan om opnieuw met een groepje uit de clinica naar Ixquisis te gaan om het feest mee te beleven. Deze keer gaan wij mee. Dan kunnen we met eigen ogen zien hoe het reuzenrad eruit ziet en de marimba muziek voelen.

We zullen morgen even kort verslag doen van de feestelijkheden. Voor nu Adios!

Fiesta de Pojom

Hallo allemaal,

Het is al even geleden dus tijd voor een berichtjes. Terwijl jullie gisteren koninginnedag gevierd hebben is het hier in Guatemala ook feest. Het dorp viert zijn onafhankelijkheid of zo iets. Het begon op 29 april 's avonds. Toen was er een noche de cultural. Dat hield in dat er een hele avond toneelstukjes, liedjes, gedichten werden voorgedragen. Verder zijn er het hele weekend allemaal activiteiten in het dorp waaronder voetbal wedstrijden. En daar hebben we hier in de clinica het resultaat van gezien.....

Emergencias

Gister middag 30 april was daar opeens onze eerste emergencia. Twee mannen, met een ijsje, kwamen heel rustig de brancard halen met de boodschap dat er iemand was verbrand. Onder een hoop doeken en onder begeleiding van het hele dorp brachten ze ons een meisje van 15.Na het weghalen van de doeken bleek dat zij verbrand was aan beide arme, nek en haar gezicht. Onder de buitendouche hebben we eerst 20 minuten met water gekoeld. Tijdens het koken was er iets ontploft en ze zat onder een olieachtige vloeistof. In de kamer die bestemd is voor blijvende patienten hebben we haar brandwonden helemaal schoongemaakt en verzorgd met een soort flamasine. Na het verbinden van alle oppervakten, 12% van haar totale lichaam, was het een soort mummie. Ze blijft voorlopig in de clinica omdat we infectie zo veel mogelijk willen voorkomen. Daarbij heeft ze vanochtend een infuus gekregen omdat ze bijna niet drinkt en erg misselijk was van de pijnmedicatie. De komende weken zullen we haar iedere dag hier op de clinica verzorgen ook als ze weer naar huis mag.

Het resultaat van de voetbal wedstrijden zagen we vanochtend in de vorm van een man met een enorme jaap boven zijn wenkbrauw. Het was niet helemaal duidelijk hoe hij hieraan gekomen was. Met kniekousen en schoenenmet noppen lag hij op onze onderzoeksbank. Hilde heeft hem professioneel gehecht, en je had haar moeten zien glimlachen. Hechten is stiekem zo leuk!

Gelukkig hebben we hier ook minder erge dingen, want vanmorgen kwam er ook een vrouw met misselijkheid, moe en was al even niet ongesteld geweest. en je raad het al, ze was zwanger.. ja daar weten wij ook wel raad mee. Keurig foliumzuur gegeven en ook wat tegen de misselijkheid.

Er is ook nog wel tijd voor ontspanning, we zijn al uit eten geweest in Pojom (een soort stinkende schuur, maar het was best lekker eten;)...) en vanmiddag zijn we weer heerlijk wezen zwemmen. Niks te klagen dus, behalve dat er geen water is, das wel balen.. maarja misschien komt dat morgen wel weer, of vanavond. je weet het hier nooit..We genieten echt, tot de volgende keer...

liefs van de meisjes

Consultas

Beste mensen aan de andere kant van de wereld,

Wat ontzettend leuk om zo veel lieve en positieve reacties te ontvangen. We hebben zelfs al extra foto ruimte gekregen wauw!

Gisteren was de eerste dag dat we met Katleen mee liepen met de consultas/consulten. Op maandag is het altijd vrouwen dag maar we zagen ook veel zieke kinderen. Tot onze grote vreugde zagen we zeker 5 zwangeren voorbij komen. Om een beetje een beeld te schetsen van hoe een consulten dag verloopt het volgende: Er wordt gestart om 08.00uur-11.30uur ongeveer, aangezien alles hier ongeveer gaat. Je werkt altijd samen met minstens twee van de promotores dat zijn mensen van de plaatselijke bevolking die worden opgeleid om ooit in de toekomst de clinica over te nemen. Er zijn ongeveer de volgende 4 hofd problemen waar mensen mee komen:

• Diarree
• Luchtweg infecties
• Huidaandoeningen
• Zwangerschap

En ja zwangerschap is hier een probleem. Niet zo zeer de eerste, tweede tot en met de zesde zwangerschap maar daar houd het niet mee op. Gisteren zagen we een vrouw van onze leeftijd (21) die zwanger was van haar derde dan kun je bedenken dat zonder goede family planning/anticonceptie er nog zeker 10 kinderenachter aankunnen komen. De problemen die dan ontstaan hebben vooral te maken met liggingsafwijkingen en bloedverlies tijdens de bevalling. Door de vergrote kans op deze complicaties wordt ook de kans op moeder en kind sterfte vergroot. Overigens het overgrote deel van de zwangeren komt nooit in de clinica op controle ze bevallen allemaal met een plaatselijke comadrona. Wanneer er iets mis gaat wordt vaak veel te laat hulp ingeroepen. Dit komt vooral omdat de comadrona niet betaald krijgt wanneer onze hulp wordt ingeroepen. Normaal gesproken krijgen zij 150 quetzal = 15 euro voor een jongen en 120 quetzal = 12 euro voor een meisje. Door het bijscholen van de comadronas uit de omgving komen er gelukkig steeds meer zwangeren toch in iedergeval 1 keer aan het eind van de zwangerschap naar de clinica.

Leuk weetje foliumzuur tabletjes zijn hier per 1 verpakt in een plastic verpakking. Wanneer je iets aan medicatie meegeeft wordt het uitgepakt en in een zakje gestop zo kan het niet worden door verkocht. Dit betekend bij de foliumzuur alle zakjes openknippen en eruit friemelen. Gelukkig komt hier bijna niemand voor 12 weken onder zorg

Omdat we alle soorten consulten gaan doen krijgen we nu vooral uiteg over het stellen van wat ongeveer de diagose is, welke medicatie waarvoor goed is en welke dosis bij welke leeftijd gegeven mag worden. Communicatie met de plaatselijke bevolking verloopt zeer moeizaam. Bijna niemand spreekt hier spaans. Ze spreken allemaal een taal die afstamd van de maya's in deze omgving is dat kanchobal. De promotores hebben we dus hard nodig om alles te vertalen. Naast dit taal probleem blijkt ons spaans ook onvoldoende toerijkend te zijn om nu al zelfstandig consultas te verrichten. We zijn daarom druk bezig met het studeren van de belangrijkste medische vragen.

Nog steeds hebben we het hier enorm naar onze zin. We leren enorm veel bij en dat is erg leuk. We zullen proberen vandaag nog wat foto's te plaatsen van de clinica.

Veel liefs en voor iedereen het aller beste,

Ann en Hil.

Pojom

Hey allemaal!

Zo we zijn in Pojom aangekomen.. We hebben wat foto's van de reis op de site gezet...

Zaterdag vertrokken we om 5 uur vanuit Huehuetenango ('s ochtends) naar San Mateo. We hebben in een minibusje gereisd, ongelofelijk hoeveel mensen er in zo'n busjes passen. Vanuit San Mateo konden we dezelfde dag nog doorreizen naar Pojom. Alleen mochten we toen in een uberlangzame chickenbus. We hadden een enthousiast welkom in Pojom, want alle mensen van Vivir en amor kwamen ons tegemoed. Alleen wij waren zweterig en plakkerig en een beetje moe.. na gedouched te hebben (buiten, want er is geen stromend water binnen) kwamen we weer een beetje tot leven... Nog rondgelopen in het dorp en wat spulletjes gekocht met Ineke, een vrijwilliger uit Belgie.

We zijn vroeg ons bedje in gedoken, want vandaag stond een fikse wandeling door de berpen op het programma.. de 'gidsen' waren jongetjes uit het dorp. Ze zouden alle mooie plaatsjes in de omgeving laten zien. En dat was ook echt zo.. het was prachtig.. heerlijk gezwommen in de Rio.. maar wat een wandeling.. we hebben alle bergen gehad.. haha we hielden het echt niet vol.. We hebben voor de laatste berg even een uurtje stilgezeten, want dat was net 1 bergje door de jungle en offroad teveel... maar het zwemmen was daarna heerlijk! We zijn al lekker bruin geworden, of eigenlijk meer rood!

De mensen zijn aardig en we beginnen morgen met het echte werk! We zijn benieuwd..

xx

Huehuetenango

Het tweede deel van onze reis is opnieuw soepel verlopen. Het hotel regelde een taxi en stipt op tijd ariveerden we op een busstation. We stapen in de bus die ons ruim 5 uur verder op een soort zelfde busstation weer uitzette. Het landschap was het eerste stuk enorm droog en stoffig. Naarmate we verder richting het noorden kwamen werd dit minder. De wegen zijn redlijk goed en kronkelden door flinke heuvels. Er is hier nergens een stukje vlak land te bekennen. Morgen moeten we heel vroeg, lees voor 5 uur, de bus vinden die ons naar San Mateo zal brengen. Zodat we daarna nog verder kunne reizen naar Pojom. Als alles god gaat hopen we dan morgen middag in Pojom aan te komen.

Tot zo ver deze up-date.

Liefs, Ann en Hil

We zijn er!!

We zijn veilig en wel in Guatemala-City aangekomen.. Na een lange reis en wat vertraging dachten we, hoe komen we ooit bij ons hotel. Maar nadat de tassen soepeltjes van de band waren getrokken, liepen we naar buiten en stond en een lief mannetje met een bord: Anne Sip.. super verbaasd maar met een grote grijns zijn we door hemnaar het hotel gereden.

We gaan nu op zoek naar een banco op geld te pinnen en dan worden we door de pendeldienst van het hotel naar het busstation gereden. Dan gaan we onze reis vervolgen naar Huehuetenango.. het gaat hier allemaal niet zo vlot, maar ach daar zijn we zo aan gewend.. hihi..vooral Ann die is altijd langzaam:P waarschijnlijk zullen we daar dan weer een nachtje slapen...

dikke kus van de meiden!

Nog 1 nachtje..

Beste Familie en Vrienden,

Nog 1 nachtje en dan is het zover dan vliegen we voor 9 weken naar het mooie Guatemala. De tassen zijn gepakt en de zenuwen beginnen nu een beetje te komen. Het is heel leuk om te merken dat een heleboel mensen betrokken zijn. Zo veel leuke en lieve kaartjes/berichtjes/emailtjes hebben we al ontvangen. Bedankt!

Een korte up-date over de situatie ter plaatse: Het is in Guatemala op dit moment 29 graden dus dat wordt even wennen. Om vanaf het vliegveld in Pojom te komen zijn we naar alle waarschijnlijkheid 2 dagen onderweg maar het kunnen er ook nog 3 worden. We hopen in de tussen tijd een keertje te laten weten hoe de reis is verlopen. Voor nu slapen we ons laatste nachtje in een Nederlands bed.

Groeten,

Annelies en Hilde